Goodbye Darfur...

Het einde is in zicht in Darfur. Over een week hoop ik in Khartoum te zijn en dan is het echt afgelopen in Darfur. Dubbele gevoelens! Ik ben enorm trots op wat we heben kunnen doen in Darfur en het voelt als een voorrecht om daar onderdeel van te zijn. Het aantal levens dat gered zijn door het project dat Medair heeft gedaan zijn niet te tellen. Kinderen die de juiste behandeling van malaria en diarree kregen, vrouwen die kundige hulp kregen bij een bevalling van de vroedvrouwen die we opgeleid hebben en de ontelbare mensen die voor het eerst iets van gezondheidsvoorlichting hebben gekregen. Deze laatste weken heb ik zo ontezettend veel mensen op bezoek gehad die ons kwamen bedanken voor het werk dat we gedaan hebben. Mensen die aangeven dat ze weer hoop hebben om door te leven omdat er mensen zijn geweest die om hun gaven. Mensen die een stukje van hun waardigheid hebben terug gekregen omdat ze zich gerespecteerd voelden door de Medair staff. Ik kan alleen maar trots zijn op de vele nationale en internationale medewerkers die zichzelf hebben gegeven voor dit project.
De laatste keer schreef ik over de uitdaging om met de regering samen te werken. Inmiddels is de sfeer ten goede veranderd en krijgen we niets dan lof te horen van de verschillende instanties. Van de week kreeg ik een brief van HAC, het ministerie dat alle NGOs coordineert, waarin zij schreven: ‘We erkennen dat Medair staff met ons heeft gecoordineerd vanaf de eerste dag tot aan het einde. Ze respecteren de Soedanese cultuur en willen de Soedanese regelgeving volgen. Ze hebben mensen altijd met ontferming en waardigheid behandeld.’ En de meerderheid die dit leest heeft geen ervaring met een organisatie als HAC, maar geloof me, zo’n brief van erkenning en waardering is absoluut een wonder. En toch blijft het allemaal spannend. Een van de dingen waar we veel over overlegd hebben, is wat we moeten doen met alle bezittingen die we in tien jaar tijd hebben opgebouwd. In elk normaal functionerend land zou je ze verkopen of weg geven. Niet in Soedan. De regering moet bij elke beslisisng betrokken zijn en neemt het merendeel van de bezittingen over. Twee van onze landcruisers staan geparkeerd bij de VN vredesmacht omdat het te gevaarlijk is om ze te gebruiken. Maar die moeten we ook overdragen en van de week hadden we een discussie over de praktische details over hoe we dat het beste kunnen doen. HAC zei vervolgens ‘Rij die auto’s nergens naar toe. Ook al rij je er maar 100 meter mee, we weten zeker dat je dan overvallen wordt en de auto wordt meegenomen. Als regering zullen we dan Medair beschuldigen van een vooropgezet plan om de auto te overvallen en we je zult geen toestemming krijgen om het land uit te gaan.’ Tja wat doe je daar dan weer mee? Gelukkig hebben we een alternatief kunnen bedenken, maar het laat wel zien dat de regering ons in de gaten houdt!

Volgende week om deze tijd hoop ik inmiddels in Khartoum te zijn voor een paar dagen. Aan het eind van deze maand reis ik dan door naar Somaliland waar ik opnieuw met Medair zal gaan werken. Medair heeft daar een noodhulp programma opgezet om te reageren op de hongersnood en droogte die er heerst. Zo’n 300 000 mensen worden geholpen met gezondheidszorg en voedingsprogramma’s voor ondervoedde kinderen. Ik heb een hoop te leren rondom dit nieuwe programma, maar heb enorm veel zin om naar een nieuw land te gaan! Volgende keer meer details over Somaliland :)