Er is een tijd om te komen en een tijd om te gaan.

De drie rijkste mensen op aarde bezitten evenveel als het gecombineerde bruto binnenlands product van de 48 armste landen. Om de hele wereld van basis educatie te voorzien, is maar 6 miljard dollar extra nodig, terwijl er elk jaar 8 miljard dollar aan cosmetische producten wordt betseed in Amerika. Schoon drinkwater en sanitaire voorzieningen voor de hele wereld bevolking zou zo’n 9 miljard dollar kosten, terwijl we in Europa elk jaar 11 miljard dollar besteden aan ijsjes. Basis gezondheidszorg zou zo’n 13 miljard dollar kosten, in Europa en Amerika samen besteden we elk jaar 17 miljard aan eten voor onze geliefde huisdieren. Japan besteed elk jaar 35 miljard aan zakenreisjes en feestjes, Europa koopt elk jaar voor 50 miljard dollar aan sigaretten en 105 miljard dollar aan alcoholische dranken. 780 miljard dollar wordt elk jaar wereldwijd uitgegeven aan nationale legers. In 1997 rapporteerde de VN dat het 80 miljard dollar per jaar zou kosten om extreme armoede wereldwijd uit te roeien en dat dan dan in 2007 bereikt zou zijn. Dat is minder dan een half procent dan het wereldwijde inkomen en is ongeveer gelijk aan het bezit van de zeven rijkste mensen op deze aardbol.

Hoewel deze cijfers wat gedateerd zijn, ze komen uit 1998, zijn ze nog even schokkend als 13 jaar geleden. Ik vermoed dat cijfers uit 2011 zelfs nog schokkender zijn.
Wereldwijd zijn er veel discussies over het nut van ontwikkelingswerk, over geld dat aan de strijkstok blijft hangen, over Afrika die het zelf maar uit moet zoeken. Begrijp me niet verkeerd – deze discussies zijn goed en houden mij scherp. Maar ik vraag me soms af of we het niet allemaal in de verkeerde proporties zien.

Afgelopen tien jaar heeft Medair een project in Darfur ondersteunt. Ruim 300 000 mensen ontvangen medische zorg die ze hard nodig hebben door klinieken die door Medair ondersteunt worden. Ruim 200 000 mensen hebben schoon drink water door waterputten die door Medair geslagen zijn. Evenveel mensen hebben basis gezondheidsvoorlichting ontvangen door de jaren heen. Ik ben trots op dit project, op de staff waar ik dagelijks mee samenwerk, op de vele positieve invloeden die we gehad hebben door de jaren heen. En tegelijk vraag ik me altijd af of we de goede balans hebben. Maken we mensen afhankelijk door de hulp die we geven? Houden we een conflict in stand door mensen ‘tevreden’ te houden in de vluchtelingenkampen? Wanneer is het tijd voor de overheid om hun verantwoordelijk op te nemen? Hebben we nog een goede balans tussen impact die we maken en de risico’s die we lopen als het aankomt op veiligheid? Geen makkelijke vragen en geen makkelijke antwoorden.
Afgelopen weken hebben deze vragen weer volop op mijn agenda gestaan. Medair als organisatie evalueert haar programma’s op regelmatige basis met als twee grootste vragen hoe we de middelen die we hebben wereldwijd moeten verdelen en hoe we een balans vinden tussen impact en veiligheid. Tijdens deze evaluatie zijn we tot de conclusie gekomen dat de tijd gekomen is om het programme in Darfur over te dragen aan de overheid en het programma dus te sluiten.

Dit is absoluut geen makkelijke beslissing, vooral omdat mensen nog steeds in vluchtelingenkampen leven, er nog steeds gevochten wordt tussen rebellen en het overheidsleger en de grote vraag is wat de capaciteit is van de overheid. Komende maanden zullen we dan ook nauw samenwerken met de relevante ministeries om de verantwoordelijkheid over te dragen, trainingen te verzorgen en het project in het algemeen goed af te ronden.
Voor mij betekent het dat ik heb besloten om nog een paar maanden langer in Darfur te blijven. Ik heb inmiddels goede relaties opgebouwd met de autoriteiten en onze nationale staff en ik geloof dat dat nog wel eens van pas zou kunnen komen in de komende maanden.