Teamdag

Eid-al-adha is hier ongeveer hetzelfde als kerst in Europa – het is een van de belangrijkste religieuze feesten waarin herdacht wordt dat Abraham zijn zoon moest offeren. Het betekent ook een paar dagen vrij :) De laatste dag voor deze korte vakantie hebben we een teamdag – even geen werk en juist tijd om even op een andere manier met elkaar bezig te zijn.
We beginnen de dag met verschillende workshops over hoe je een CV schrijft en tips over sollicitatie gesprekken. Nog een kleine drie maanden en dan loopt het project van Medair af in Darfur en dus is iedereen naarstig op zoek naar een nieuwe baan. Een van de schoonmaaksters laat me vol trots haar CV zien – ze heeft 7 jaar met Medair gewerkt en vermeld in haar CV er bij dat ze nooit een waarschuwing heeft gekregen en ook nooit ziek is geweest. Hmm, misschien kunnen we nog wat aan aar CV verbeteren :)
Het tweede gedeelte van de ochtend besteden we om eens terug te kijken naar 10 jaar Medair in Darfur. Welk verhaal zal je nooit vergeten? Wat voor impact heeft Medair gemaakt op de communities waarin we werken? En op je eigen leven? Hoe zie je de waarden van Medair terug in het dagelijkse werk? In kleine groepjes gaan we de discussie aan en er worden heel wat herinneringen opgehaald. Sommige goed en sommige ook verdrietig. Verhalen over individuen die we hebben kunnen helpen, het medische team rekent uit dat we zo’n 70 000 vrouwen hebben geholpen tijdens de bevalling, maar ook verhalen over onveiligheid en onrecht. Voor mij komt weer eens heel duidelijk naar voren dat veel van onze medewerkers enorm betrokken zijn bij het project en bij de communities waarin we werken.

Na de lunch is het tijd voor ontspanning. Spelletjes worden gevolgd door muziek en gedans. De sfeer is ontspannen en ik zie lachende gezichten om me heen. Heerlijk om zo even heel anders met elkaar bezig te zijn. Heerlijk om een lach te zien op de gezichten van mensen die ook individueel zoveel hebben mee gemaakt. Vrijwel iedereen heeft een naast familielid verloren tijdens het conflict – velen hebben kinderen verloren door gebrek aan gezondheidszorg en velen dragen de zorg voor een uitgebreide familie. Even ontspanning, even de dagelijkse zorgen vergeten.
Terwijl ik op de dansvloer sta (daar moet je je niet al te veel bij voorstellen – als vrouw wordt je geacht je zeer minimaal te bewegen!), komt Imam naar me toe. Er zijn mensen die met me willen praten. We zoeken een rustig plekje op op kantoor en Imam stelt me voor aan twee sheiks van een van de vluchtelingenkampen waar we werken. Een van de sheiks spreekt goed Engels en vertelt over Fariz. Fariz is een jongen van een jaar of acht die door de kliniek in het vluchtelingenkamp is verwezen naar het ziekenhuis in Geneina. Nu verwijst het ziekenhuis hem door naar Khartoum. Ze hebben geen geld en vragen om hulp. Ik vraag of dr Asma, een van onze Sudanese dokters, er bij kan komen. Zij kan de verwijzing ontcijferen en vertelt dat Fariz leukemie heeft. Hij kan niet geholpen worden in Geneina en moet voor chemo therapie naar Khartoum. Als Medair worden we gesponserd door donoren, maar helaas hebben we geen geld in het budget om individuele mensen te helpen. Meestal hebben we wel geld beschikbaar van individuen in Europa die geld hebben gegeven juist voor dit soort situaties. Maar we heben net vorige week een peuter gesponserd voor een oog operatie en het potje is leeg. Bovendien vraag ik me af wat de overlevingskansen van Fariz zijn. Hoe ziek is hij? Overleeft hij de vlucht naar Kharyoum? Is er behandeling beschikbaar in Khartoum? En als wij voor de vlucht zouden betalen, wie betaalt dan de behandeling? Dr Asma zegt dat behandeling voor vluchtelingen wel eens gratis gegeven wordt dus dat ze op dit moment alleen geld voor de vlucht nodig hebben. Ik ben nog niet helemaal overtuigd en weet bovendien niet waar ik het geld vandaan moet halen... Bovendien is het de dag voor Eid, vergelijkbaar met de dag voor Kerst in Nederland en weet ik eigenlijk wel zeker dat ik niets meer kan regelen vandaag. We besluiten dat dr Asma tijdens Eid op bezoek zal gaan bij Fariz en contact zal opnemen met onze dokter in Khartoum om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Ik neem afscheid van de sheiks en loop terug naar de dansvloer. Een beetje verdwaasd voeg ik me weer bij de vrolijke staff, al blijven mijn gedachten bij Fariz. Ik hoop dat we een oplossing kunnen vinden om hem te helpen...