Inbraak

Het is half een ‘s nachts als ik gekraak op de radio hoor (nee, niet zo een waar je sky radio op ontvangt, maar een portofoon). Ik draai me om in bed en probeer te begrijpen wie er op de radio praat. Veel kan ik er niet van maken in mijn slaap dronken toestand. Het volgende moment gaat mijn telefoon en weet ik dat er iets mis is. Het is Ibrahim, een van onze nationale medewerkers. Hij vertelt dat er is ingebroken in een van onze huizen en dat de bewaker vermoord is. OK, nu ben ik wakker! Ik vraag hem om te herhalen wat hij net gezegd heeft en ik begrijp dat de bewaker meegenomen is door de overvallers, maar heeft weten te ontsnappen. Niemand is gewond en niemand is vermoord. Pff... Evengoed is er ingebroken en het feit dat de bewaker heeft weten te ontsnappen betekent dat er misschien nog gevaar is voor de mensen die in dat huis wonen. Ik bel de VN veiligheidsdienst en een patrouille van de VN vredesmacht gaat er op af. Ook de politie gaat er op af en even later krijg ik een telefoontje. Alles is rustig, maar de deur naar het huis zit op slot en niemand doet open. Ik bel Issa die in het huis woont en in mijn beste Arabisch leg ik uit dat de VN vredesmacht bij hem op de stoep staat. Hij antwoord dat hij zich opgesloten heeft in zijn kamer en onder geen beding naar buiten gaat. Hij blijft waar hij is en weigert de deur open te doen. Op zich wel begrijpelijk. Ik bel de VN weer en aangezien alles rustig lijkt in de buurt, belooft de VN het huis vannacht in de gaten te houden. Over een paar uur is het licht en kunnen we meer doen.

Na een paar uur slaap is het licht en eenmaal op kantoor praat ik opnieuw met Ibrahim en krijg het hele verhaal te horen. De bewaker is onder dreiging van een pistool meegenomen en ondervraagd. Het is onduidelijk waar de overvallers naar op zoek waren. Ze hebben niets gestolen en de bewaker heeft weten te ontsnappen. Vervolgens praat ik met de bewaker en de mensen die in dat huis wonen. Ik probeer achter het motief van de inbraak te komen, maar besef me dat ik geen detective ben.
Officieel moeten we nog aangifte doen bij de politie. Maar om een zaak te kunnen openen, moeten we eerst langs de openbare aanklager. Hij moet ons toestemming geven om de zaak bij de politie aan te kaarten. Tegen 10 uur verwacht ik dat er wel iemand is in het kantoor van de aanklager, maar dat blijkt helaas niet zo te zijn. Ondertussen krijg ik telefoontjes van andere organisaties die het gehoord hebben en ons sterkte wensen met alles wat er gaande is. Dat doet een mens goed!
Na de lunch, tegen half een gaan we opnieuw naar het kantoor van de aanklager. Deze keer zit er iemand op het kantoor en de aanklager beslist dat we de zaak mogen openen. De volgende stap is het politie bureau. Ik besef me dat ik James mis. James is onze ‘security officer’, maar hij is uitgerekend deze week op vakantie.... Na dire keer het verhaal te hebben gedaan bij de politie, worden we gevraagd om later die middag terug te komen. De inspecteur is er namelijk niet. Terwijl we het erf aflopen, worden we terug geroepen. Hoewel de inspecteur er niet is, wil een wel willende politie man onze verklaring wel opnemen. We worden een kamertje binnen geloodsd waar vier bureaus staan. Aan drie daarvan zitten politie mannen en geven mensen hun verklaring af. Niets geen privacy. Er is geen computer te bekennen in het hele gebouw. We krijgen een stoel aangeboden, maar die ziet er zo wankel uit dat ik bang ben dat ik er door heen zak. Ik ziet het al helemaal voor me....Ondertussen probeer ik me te concenteren op de vragen die gesteld worden. Het is allemaal in het Arabisch en met veel lawaai om me heen, is het erg lastig te volgen. Af en toe vertaald Ibrahim voor me en een half uur later staan we weer buiten. Nu is het wachten op de inspecteur.

Op de weg terug naar kantoor belt Adam mij. Adam is op kantoor en er zijn lokale leiders vanuit Um Shalaya aangekomen en die willen graag met mij praten. Niet vandaag denk ik... Maar helaas kan ik ze ook niet zomaar weg sturen. Um Shalaya is een plaats waar we een groot programma hebben, maar waar helaas ook een aantal weken geleden de helikopter beschoten is waar sommige van onze medewerkers inzaten. De piloten zijn vervolgens gekidnapt. En hoewel we weten dat ze in leven zijn, zijn ze nog niet weer vrij gelaten. Na dat incident hebben we alle medewerkers terug getrokken uit Um Shalaya en loopt het programma op een heel minimaal niveau door. De leiders van Um Shalaya bieden hun excuses aan dat dit in hun plaats gebeurt is en vragen aan mij wat er moet gebeuren om ons weer terug te krijgen. Ze hebben onze hulp nog hard nodig. Ik waardeer het dat ze dit initiatief genomen hebben, maar heb nog geen antwoord op hun vraag. De VN is gestopt met de meeste helikopter vluchten sinds het incident en de vraag is of de weg veilig genoeg is om te reizen. Bovendien is dit niet het eerste serieuze incident dat plaats vindt in Um Shalaya. De leiders beloven dat ze de veiligheid zullen garanderen van elk team dat naar Um Shalaya toe komt, maar ik weet ook dat ze geen invloed hebben op bepaalde elementen in de samenleving (wat dat betreft zijn de problemen misschien niet zoveel anders dan in Nederland...)

Ik sluit de dag af met een bijeenkomst met verschillende bewakers. Ze zijn allemaal geschokt door de gebeurtenissen van die nacht en hebben vraagtekens waarom dit gebeurde. Ook voor hen heb ik maar weinig antwoorden. Samen brainstormen we een poosje over mogelijke maatregelen die we kunnen nemen om hun veiligheid te vergroten.
Om vijf uur sluit ik het kantoor af. Het is goed geweest voor vandaag. Het enige wat ik wil is een rustige nacht...