Naar het veld

Een dagje naar het veld – zo noemen we dat hier als we eén van de dorpen bezoeken waar we projecten hebben. Dat klinkt simpel, maar is eigenlijk best ingewikkeld. De meeste dorpen bevinden zich rondom Geneina, de hoofdstad, en het is ongeveer een uur rijden naar de meeste van die dorpen. Helaas is de onveiligheid zo groot dat het reizen over de weg, zeker voor internationale staff, niet wordt aangeraden. De VN heeft helikoptervluchten naar veel van de dorpen waar we werken, dus mijn voorbereidingen beginnen met het boeken van een helikoptervlucht. Het plan is om naar Foro Baranga te gaan, een dorp in het zuiden van West Darfur. Normaal neem ik een vertaler mee, maar in Foro Barange hebben we een Soedaneze medewerker die goed Engels spreekt. Nadat de vlucht geboekt is, moeten we toestemming vragen aan de regering om naar dit dorp te reizen. De binnenlandse veiligheidsdienst, de politie, militaire inlichtingendienst en tot slot ook HAC, het ministerie dat alle hulpverleningsorganisaties coordineert, moeten allemaal een stempel zetten op deze aanvraag. Je kunt je voorstellen dat we een Soedaneze medewerker hebben die alleen maar bezig is om toestemming te regelen! Meestal is toestemming vragen niet meer dan een formaliteit, maar soms moeten we meer uitleg geven wat we precies gaan doen, waarom er internationale staff naar een dorp toegaat etc. En soms wordt er geen toestemming gegeven. Dit kan te maken hebben met onrust in de dorpen, en soms treffen we de ambtenaren gewoon op de verkeerde dag in een verkeerde stemming.

Dit keer krijgen we toestemming en zo wordt ik om half acht ’s ochtends door een van onze chauffeurs opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Er reizen ook andere medewerkers mee die de projecten in Foro Baranga gaan bezoeken. Zij zijn al opgehaald door de chauffeur en het is een vrolijk gepraat vroege ochtend. We komen op tijd aan op het vliegveld en hebben nog tijd voor een kopje mierzoete thee. Mierzoete thee is voor de meeste mensen het traditionele ontbijt en er zit inderdaad wel genoeg suiker in om je wat energie te geven voor de ochtend.
De piloten zijn inmiddels gearriveerd en de helikopter staat gereed voor vertrek. Onze papieren worden gecheckt door een medewerker van de binnenlandse veiligheidsdienst, altijd nog weer een spannend moment want de toestemming om naar Foro Baranga te reizen kan altijd nog weer op het laatste moment worden ingetrokken. Gelukkig gaat ook dit goed en kunnen we aan boord gaan van de helikopter. Vliegen in een helikopter blijft leuk omdat je zo laag vliegt en daardoor nog het een en ander van de omgeving mee krijgt. Kijkend naar buiten is het vooral dor en droog in het gebied waar we over heen vliegen. We zitten vlak voor het regenseizoen en over een paar weken zal alles groen zijn. Maar na acht maanden van droogte is alles bedekt met een dikke laag stof.

Foro Baranga is de meest zuidelijkste plaats waar we werken en na een uur vliegen landen we direct naast de legerplaats van de VN vredesmacht. Er staan zo’n 20 VN soldaten om de landingsplaats heen om te voorkomen dat rebellen de landingsplaats bestormen zodra de helikopter land. Ik word nooit gelukkig van al die geweren, maar besef me ook dat dit een noodzakelijk kwaad is.
Abdubaggy, onze Soedaneze medewerker in Foro Baranga, staat mij al op te wachten. Na een snelle begroeting rijden we naar het kantoor van de Commissioner. Hoewel ik hem niet zoveel te vertellen heb, is het cultureel gezien noodzakelijk om hem te begroeten. De commissioner zet erg tevreden te zijn over het project dat Medair doet (altijd leuk om te horen :)), maar vraagt ook of we een aantal klinieken kunnen ondersteunen rondom Foro Baranga. Helaas hebben we momenteel niet de capaciteit om meer klinieken te ondersteunen en moet ik hem dus teleurstellen.
Samen met Abdubaggy rijden we naar het Medair kantoor in Foro Baranga. Het is een klein kantoor met weinig facaliteiten, maar genoeg om het programma in en rondom Foro Baranga te coordineren. In totaal ondersteunen we vijf klinieken in dit gebied, hebben een voedingsprogramma voor ondervoedde kinderen en hebben een sanitatie programma voor vluchtelingen in dit gebied. Met Abdubaggy praar ik over het project, maar vooral ook over de veiligheidssituatie en over hoe hij Medair kan representeren naar officiele instanties. Hoewel ik maar een paar uur in Foro Baranga ben, kan ik de lunch niet overslaan. De koks hebben hun best gedaan en weigeren is niet echt netjes. Met z’n achten zitten we om een grote schaal heen waar allerlei gerechten op staan. Er zijn gebakken aardappeltjes, kip, tomaten en iets ondefineerbaars. Met een stukje brood en je handen eet je. Ondanks de hitte (het zweet loopt met straaltjes over mijn rug), de lange lijst van dingen die ik nog wil doen voordat de helikopter weer komt om mij op te halen en het feit dat er voornamelijk in het Arabisch gesproken wordt, geniet ik hier wel van. Vele uren achter een computer en de vele vergaderingen die ik altijd heb doen mij wel eens vergeten waarom ik hier ook al weer ben. Interactie met nationale medewerkers is iets waar ik altijd van geniet.

Na de lunch hebben Abdubaggy en ik nog even de tijd om onze discussies af te ronden en dan is het al weer tijd om terug te gaan naar de landingsplaats. De helikopter is al gearriveerd als we aankomen en zodra ik aan boord ga, stijgt de helikopter op. Het uur terug vliegen is een goede tijd om de dag een beetje te laten bezinken. Aan het eind van de middag komen we weer aan in Geneina. Ik ga nog even naar kantoor en dan zit ook deze dag er weer op. Een ‘dagje naar het veld’ is altijd een goede motivator en een mooie afwisseling voor kantoor dagen!