Compassie
Door: Rhonda
Blijf op de hoogte en volg Rhonda
29 April 2011 | Soedan, Khartoem
Compassie, oftewel bewogenheid is een van de Medair waarden. We besteden veel aandacht aan de waarden en vinden het belangrijk dat onze staff doordrongen zijn van de waarden. Elke nieuwe medewerker krijgt dan ook een uitgebreide introductie over de waarden. Maar deze week zag ik compassie in actie op een manier die ik niet verwacht had.
Gisterochtend kreeg ik bezoek van een jongeman, laten we hem Muktar noemen. Hij sprak geen Engels, dus vroeg ik aan Asem of hij mij wou helpen met vertaling. Muktar vertelt dat hij studeert aan de universiteit van Nyala, de hoofdstad van Zuid Darfur. Tot nu toe had hij een beurs gekregen en had hij dus geen collegegeld hoeven te betalen. In de komende weken begint het nieuwe schooljaar maar zijn beurs is stop gezet. Hij moet 150 Sudanese pond (ong 50 Euro) betalen als collegegeld. Zijn ouders leven niet meer en een oom zorgt voor hem. Maar Muktar’s oom woont in Geneina, tenminste dat is het laatste wat Muktar van hem heeft gehoord. Muktar reist van Nyala naar Geneina in de hoop het benodigde geld van zijn oom te kunnen krijgen. In Geneina aangekomen blijkt echter dat zijn oom, die in dienst is van het leger, is overgeplaatst naar het noorden. De wanhoop nabij probeert Muktar al het mogelijke om aan geld te komen en een van zijn ideeen is om bij hulpverleningsorganisaties om geld te vragen. En zo komt hij dus mijn kantoor binnen komen. Hoewel mijn eerste indruk van Muktar positief is en ik hem wel mag, hebben wij als organisaties geen budget om studenten te ondersteunen. Halverwege mijn uitleg aan Muktar staat Asem op. Hij loopt mijn kantoor uir en laat mij achter met Muktar. 10 minuten later komt Asem weer terug. Hij heeft 200 pond in zijn handen en geeft dat aan Muktar. Muktar loopt opgelucht mijn kantoor uit en ik vraag aan Asem hoe hij aan dat geld is gekomen. Asem legt uit dat hij ook symphatie voelde voor Muktar en hij heeft snel een rondje gelopen door het kantoor en aan medewerkers gevraagd of ze Muktar willen ondersteunen. Iederen geeft 5, 10 of 20 pond en zo kan Muktar zijn studie afmaken. Hulp aan een volstrekt vreemde, zonder ingewikkelde vragen en zonder de vraag ‘of deze hulp wel op de goede plek terecht komt’.
Even later komt Jeda mijn kantoor binnen. Zij is een van onze schoonmaaksters en haar vakantie begint morgen. Ook haar Engels is beperkt en deze keer vertaalt Altayeb. Jeda is van plan om tijdens haar vakantie naar Khartoum te gaan, de hoofdstad van Soedan, zo’n 1100 km naar het oostern. Ze heeft geld nodig om dat allemaal te kunnen bekostigen en ze komt nu vragen om een lening. Onze richtlijnen zijn hier vrij duidelijk over – we geven alleen een lening in geval van nood, bijv een acute operatie of ziekte. Een vakantie is niet echt een noodgeval en dus zeg ik nee tegen een lening. Vervolgens vertelt Jeda dat haar vader net is overleden (en als ik haar nog eens bekijk zie ik dat ze rouwkleding onder haat gewone kleding draagt) en dat is de reden dat ze naar Khartoum moet. Er wordt ook van haar verwacht dat ze bijdraagt aan de kosten voor de begrafenis. Nog steeds geen geldige reden voor een lening en Jeda loopt verontwaardigd mijn kantoor uit.
Even later zie ik Altayeb rond gaan met een envelop. Opnieuw wordt er aan mederwerkers gevraagd om een bijdrage te leveren. Dit keer is het een soort lening die ze geven aan Jeda. Er wordt nauwkeurig gerigistreerd hoeveel geld iedereen geeft en van Jeda wordt verwacht dat ze dit tzt terug betaalt. Maar voor nu helpt het haar uit de brand en kan ze naar Khartoum.
We kunnen veel praten over compassie en compassie met de mensen om mij heen is een van de redenen dat ik hier in Darfur ben. Maar als ik deze praktische vorbeelden zie, besef ik me dat ik zelfs middenin Darfur nog wel egoistisch kan zijn. Het was niet in mij opgekomen om Muktar gewoon geld uit mijn eigen portomonnee te geven om zijn studie te betalen... Want waarom is zijn beurs stop gezet? En hoe weet ik echt dat hij een student is? En wat betreft Jeda – eigenlijk vind ik dat ze gewoon had moeten sparen om haar reis naar Khartoum te kunnen bekostigen... Misschien moet ik Altayeb of Asem volgende keer vragen om de Medair waarden uit te leggen aan nieuwe medewerkers.....
Gisterochtend kreeg ik bezoek van een jongeman, laten we hem Muktar noemen. Hij sprak geen Engels, dus vroeg ik aan Asem of hij mij wou helpen met vertaling. Muktar vertelt dat hij studeert aan de universiteit van Nyala, de hoofdstad van Zuid Darfur. Tot nu toe had hij een beurs gekregen en had hij dus geen collegegeld hoeven te betalen. In de komende weken begint het nieuwe schooljaar maar zijn beurs is stop gezet. Hij moet 150 Sudanese pond (ong 50 Euro) betalen als collegegeld. Zijn ouders leven niet meer en een oom zorgt voor hem. Maar Muktar’s oom woont in Geneina, tenminste dat is het laatste wat Muktar van hem heeft gehoord. Muktar reist van Nyala naar Geneina in de hoop het benodigde geld van zijn oom te kunnen krijgen. In Geneina aangekomen blijkt echter dat zijn oom, die in dienst is van het leger, is overgeplaatst naar het noorden. De wanhoop nabij probeert Muktar al het mogelijke om aan geld te komen en een van zijn ideeen is om bij hulpverleningsorganisaties om geld te vragen. En zo komt hij dus mijn kantoor binnen komen. Hoewel mijn eerste indruk van Muktar positief is en ik hem wel mag, hebben wij als organisaties geen budget om studenten te ondersteunen. Halverwege mijn uitleg aan Muktar staat Asem op. Hij loopt mijn kantoor uir en laat mij achter met Muktar. 10 minuten later komt Asem weer terug. Hij heeft 200 pond in zijn handen en geeft dat aan Muktar. Muktar loopt opgelucht mijn kantoor uit en ik vraag aan Asem hoe hij aan dat geld is gekomen. Asem legt uit dat hij ook symphatie voelde voor Muktar en hij heeft snel een rondje gelopen door het kantoor en aan medewerkers gevraagd of ze Muktar willen ondersteunen. Iederen geeft 5, 10 of 20 pond en zo kan Muktar zijn studie afmaken. Hulp aan een volstrekt vreemde, zonder ingewikkelde vragen en zonder de vraag ‘of deze hulp wel op de goede plek terecht komt’.
Even later komt Jeda mijn kantoor binnen. Zij is een van onze schoonmaaksters en haar vakantie begint morgen. Ook haar Engels is beperkt en deze keer vertaalt Altayeb. Jeda is van plan om tijdens haar vakantie naar Khartoum te gaan, de hoofdstad van Soedan, zo’n 1100 km naar het oostern. Ze heeft geld nodig om dat allemaal te kunnen bekostigen en ze komt nu vragen om een lening. Onze richtlijnen zijn hier vrij duidelijk over – we geven alleen een lening in geval van nood, bijv een acute operatie of ziekte. Een vakantie is niet echt een noodgeval en dus zeg ik nee tegen een lening. Vervolgens vertelt Jeda dat haar vader net is overleden (en als ik haar nog eens bekijk zie ik dat ze rouwkleding onder haat gewone kleding draagt) en dat is de reden dat ze naar Khartoum moet. Er wordt ook van haar verwacht dat ze bijdraagt aan de kosten voor de begrafenis. Nog steeds geen geldige reden voor een lening en Jeda loopt verontwaardigd mijn kantoor uit.
Even later zie ik Altayeb rond gaan met een envelop. Opnieuw wordt er aan mederwerkers gevraagd om een bijdrage te leveren. Dit keer is het een soort lening die ze geven aan Jeda. Er wordt nauwkeurig gerigistreerd hoeveel geld iedereen geeft en van Jeda wordt verwacht dat ze dit tzt terug betaalt. Maar voor nu helpt het haar uit de brand en kan ze naar Khartoum.
We kunnen veel praten over compassie en compassie met de mensen om mij heen is een van de redenen dat ik hier in Darfur ben. Maar als ik deze praktische vorbeelden zie, besef ik me dat ik zelfs middenin Darfur nog wel egoistisch kan zijn. Het was niet in mij opgekomen om Muktar gewoon geld uit mijn eigen portomonnee te geven om zijn studie te betalen... Want waarom is zijn beurs stop gezet? En hoe weet ik echt dat hij een student is? En wat betreft Jeda – eigenlijk vind ik dat ze gewoon had moeten sparen om haar reis naar Khartoum te kunnen bekostigen... Misschien moet ik Altayeb of Asem volgende keer vragen om de Medair waarden uit te leggen aan nieuwe medewerkers.....
-
30 April 2011 - 08:06
Tante Enny:
mooi dat je dit met ons deelt Rhonda, zo zie je maar weer, het leven is een leerschool ! God zegene jullie allemaal! -
30 April 2011 - 17:05
Nicolette Silvis:
Oef, ja, dit zijn lastige dingen.... En heel confronterend ook! (tenminste: voor mij.) dank je wel!
Nicolette
-
30 April 2011 - 20:01
Deborah:
Vertrouwen is moeilijk. JIj moet ook steeds vertrouwen op je onderbuik gevoelens. En wie weet komt die Muktar je over 5 of 10 jaar weer opzoeken met zijn diploma in zijn hand. Maar misschien kom je er nooit achter.
Gelukkig heb ik vertrouwen in jou dat jij de dingen met wijsheid probeert aan te pakken. En genoeg compassie om dit werk te kunnen doen.
Even heel wat anders:
We hebben hier vandaag koninginnedag gevierd!! -
02 Mei 2011 - 05:10
Henk - Addis:
Heel herkenbaar Rhonda, ik heb vaak hetzelfde gevoel, als westerlingen kunnen we nog heel wat leren van onze afrikaanse collega's. In Nederland hebben we welvaart, een goede gezondheid, veiligheid, maar op de weg daar naar toe zijn we blijkbar iets kwijt geraakt wat ze hier nog wel hebben. Take care, -
24 Mei 2011 - 06:58
Wangari & Douwe:
Zeer duidelijk en herkenbaar!
Het blijft moeilijk om hier de juiste beslissing in te nemen en goedgeverigheid kan ook omslaan in: "bij Rhonda krijg je toch wel waar je om vraagt". En dat is dan wat niet werkt op de langere termijn.
Maar goed, heerlijk om
Asem en Altayeb zo te "zien". Doe ze hartelijke groeten van me.
Jij succes daar en ook de hartelijke groeten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
