Op bezoek bij Rhonda
Door: Rhonda
Blijf op de hoogte en volg Rhonda
29 Oktober 2011 | Soedan, Khartoem
Zaterdagmiddag, de zon schijnt, het is een aangename 35 graden en ik ben onderweg naar Ibrahim. Ibrahim werkt als bewaker bij ons en kwam twee maanden trots vertellen dat hij een dochter had gekregen. Zijn eerste meisje in vele jaren vertelt hij mij en nog trotser vertelt hij dat hij zijn dochter Rhonda genoemd heeft. Dat had hij al veel eerder willen doen, maar sinds dat voornemen heeft hij alleen maar zonen gekregen. Ja, meervoud, want met drie vrouwen heeft hij inmiddels zo’n 20 kinderen….
Na zo’n 20 minuten rijden, komen we bij Ibrahim’s huis aan. Met open armen komt hij naar buiten en verwelkomt hij ons. Ibrahim draagt een traditionele jelibia, een lang wit gewaad. We gaan op de grond zitten, onder een boom. Wel lekker een beetje schaduw! Ibrahim’s vrouw komt al snel aanlopen met een kan limonade. Ze schenkt mijn glas vol, en dit zijn altijd momenten dat ik een schiet gebedje op zeg. Het water is niet altijd even schoon en nu zie ik ook nog iets ondefinieerbaars in mijn limonade rond drijven. Mijn tactiek is om het maar snel achter over te slaan, dan ben ik maar van af. Maar zodra ik mijn glas leeg heb, wordt het weer volgeschonken…. Hmm, verkeerde taktiek vandaag!
Na de limonade volgt mierzoete thee met water meloen. Rhonda is inmiddels ook wakker en er moeten natuurlijk foto’s gemaakt worden. Voor de andere kinderen haal ik wat balonnen tevoorschijn, terwijl Ibrahim foto’s tevoorschijn haalt van vorige bezoeken. We praten met handen en voeten, mijn gebrekkige Arabisch en Ibrahim’s gebroken Engels. En zo komen we erachter dat ook Ibrahim uit zijn oorspronkelijke dorp gevlucht is, al zijn vee gestolen is en er verschillende familie leden door de jaren heen vermoord zijn. Ibrahim vertelt over zijn zoon die zijn been brak en bij gebrek aan medische zorg rond is blijven lopen met een gebroken been en nu mank loopt. En hij vertelt trots hoe bijna al zijn kinderen naar school gaan, een voorrecht dat hij nooit heeft gehad.
Na nog een ronde thee, dit keer met donuts, gaan we op weg terug naar Geneina. Ibrahim woont net buiten de stad en hij biedt aan om met ons mee terug te reizen naar Geneina. Het is altijd fijn om een lokaal iemand bij je te hebben als je reist, dus we nemen dit aanbod met beide handen aan. De weg is erg zanderig en voor we het weten komen we met de auto vast te zitten in het mulle zand. Ineens valt me op hoe verlaten de weg is en ik weet niet zo goed hoe ik uit zou moeten leggen waar we preceis zijn, mochten we hulp nodig hebben. Hmm… We hebben altijd een schop in de auto liggen en Ibrahim begint fanatiek zand weg te scheppen. Het is heet, we staan in de brandende zon en er is het telefoon netwerk doet het hier niet. We hebben nog een radio (soort van walkie talkie) bij ons en daarmee kunnen we in elk geval contact maken met het team dat nog in Geneina is. Na heel wat geduw, getrek, vooruit, achteruit en weer terug, komen we na een half uur eindelijk los uit het zand. Het zweet loopt in straaltjes over mijn rug en het enige wat ik nu nog wil is een verfissende douche en een koud biertje. Het eerste zal nog even moeten wachten totdat we thuis zijn, het tweede zal moeten wachten tot de volgende keer dat ik het land verlaat. Alcohol blijft taboe (en strafbaar) in dit streng Islamitische gebied.
Aangekomen in Geneina gaan we nog even langs bij Umal. Haar oom is een paar dagen geleden overleden na een lang ziekbed en we gaan bij haar langs om te condoleren. Samen met Rahel, een Duitste collega, en vier Soedanese vrouwen belanden we in dezelfde kamer. Het Engels van deze vrouwen is beter dan dat van Ibrahim en we krijgen een geanimeerd gesprek over vrouwen rechten. Fatna vertelt over hoe vrouwen in het algemeen behandeld worden in Soedan en hoe ondergewaardeed ze zijn. Na een dag werken op kantoor worden ze geacht alle huishoudelijke taken uit te voeren (zonder stromend water, electriciteit etc!). En hoe mannen niet zo gesteld zijn op vrouwen met een opleiding. Als we ze vertellen dat vrouwen rechten ook nog hot topic zijn in Europa, kijken ze ons wel verbaasd aan. Hoewel de verschillen tussen Soedan and Nederland soms levensgroot lijken, zijn er ook momenten dat die verschillen heel erg mee blijken te vallen!
Na zo’n 20 minuten rijden, komen we bij Ibrahim’s huis aan. Met open armen komt hij naar buiten en verwelkomt hij ons. Ibrahim draagt een traditionele jelibia, een lang wit gewaad. We gaan op de grond zitten, onder een boom. Wel lekker een beetje schaduw! Ibrahim’s vrouw komt al snel aanlopen met een kan limonade. Ze schenkt mijn glas vol, en dit zijn altijd momenten dat ik een schiet gebedje op zeg. Het water is niet altijd even schoon en nu zie ik ook nog iets ondefinieerbaars in mijn limonade rond drijven. Mijn tactiek is om het maar snel achter over te slaan, dan ben ik maar van af. Maar zodra ik mijn glas leeg heb, wordt het weer volgeschonken…. Hmm, verkeerde taktiek vandaag!
Na de limonade volgt mierzoete thee met water meloen. Rhonda is inmiddels ook wakker en er moeten natuurlijk foto’s gemaakt worden. Voor de andere kinderen haal ik wat balonnen tevoorschijn, terwijl Ibrahim foto’s tevoorschijn haalt van vorige bezoeken. We praten met handen en voeten, mijn gebrekkige Arabisch en Ibrahim’s gebroken Engels. En zo komen we erachter dat ook Ibrahim uit zijn oorspronkelijke dorp gevlucht is, al zijn vee gestolen is en er verschillende familie leden door de jaren heen vermoord zijn. Ibrahim vertelt over zijn zoon die zijn been brak en bij gebrek aan medische zorg rond is blijven lopen met een gebroken been en nu mank loopt. En hij vertelt trots hoe bijna al zijn kinderen naar school gaan, een voorrecht dat hij nooit heeft gehad.
Na nog een ronde thee, dit keer met donuts, gaan we op weg terug naar Geneina. Ibrahim woont net buiten de stad en hij biedt aan om met ons mee terug te reizen naar Geneina. Het is altijd fijn om een lokaal iemand bij je te hebben als je reist, dus we nemen dit aanbod met beide handen aan. De weg is erg zanderig en voor we het weten komen we met de auto vast te zitten in het mulle zand. Ineens valt me op hoe verlaten de weg is en ik weet niet zo goed hoe ik uit zou moeten leggen waar we preceis zijn, mochten we hulp nodig hebben. Hmm… We hebben altijd een schop in de auto liggen en Ibrahim begint fanatiek zand weg te scheppen. Het is heet, we staan in de brandende zon en er is het telefoon netwerk doet het hier niet. We hebben nog een radio (soort van walkie talkie) bij ons en daarmee kunnen we in elk geval contact maken met het team dat nog in Geneina is. Na heel wat geduw, getrek, vooruit, achteruit en weer terug, komen we na een half uur eindelijk los uit het zand. Het zweet loopt in straaltjes over mijn rug en het enige wat ik nu nog wil is een verfissende douche en een koud biertje. Het eerste zal nog even moeten wachten totdat we thuis zijn, het tweede zal moeten wachten tot de volgende keer dat ik het land verlaat. Alcohol blijft taboe (en strafbaar) in dit streng Islamitische gebied.
Aangekomen in Geneina gaan we nog even langs bij Umal. Haar oom is een paar dagen geleden overleden na een lang ziekbed en we gaan bij haar langs om te condoleren. Samen met Rahel, een Duitste collega, en vier Soedanese vrouwen belanden we in dezelfde kamer. Het Engels van deze vrouwen is beter dan dat van Ibrahim en we krijgen een geanimeerd gesprek over vrouwen rechten. Fatna vertelt over hoe vrouwen in het algemeen behandeld worden in Soedan en hoe ondergewaardeed ze zijn. Na een dag werken op kantoor worden ze geacht alle huishoudelijke taken uit te voeren (zonder stromend water, electriciteit etc!). En hoe mannen niet zo gesteld zijn op vrouwen met een opleiding. Als we ze vertellen dat vrouwen rechten ook nog hot topic zijn in Europa, kijken ze ons wel verbaasd aan. Hoewel de verschillen tussen Soedan and Nederland soms levensgroot lijken, zijn er ook momenten dat die verschillen heel erg mee blijken te vallen!
-
29 Oktober 2011 - 10:40
Nicolette:
Wat een prachtige foto, Rhonda, jij met kleine Rhonda. Volgens mij ziet ze er welgevoed uit. Mag dat wel, in het islamitische Soedan, een kind vernoemen naar een christen?
Hmmm de vrouwenrechtendiscussies hier in het verwende Westen lijken mij wel geheel anders van gewicht dan die in Soedan....
En hoe zit dat; in China is door de één-kind-politiek met voorkeur voor een zoon een mannenoverschot ontstaan; hoe lost men dat bij jou op; als één man meerdere vrouwen neemt en zo de huwelijksmarkt bederft?
Hier schijnt op dit moment de zon!
liefs,
Nicolette -
30 Oktober 2011 - 09:34
Henk:
Hi,hi, als de zwarte Rhonda net zo'n drive en bevlogenheid krijgt als de witte Rhondha, dan komt het helemaal goed met Zuid-Sudan. -
31 Oktober 2011 - 11:03
Henk Jan :
Je maakt wel wat mee in Sudan.
Ik ook, ik ga morgen in een ander verpleeghuis beginnen.
Ik zou het heel leuk vinden, als we met elkaar in contact komen.
Met vr. gr.
Henk Jan oud medewerker de Wijngaard -
31 Oktober 2011 - 18:32
Tante Enny:
hopenlijk ben je niet ziek geworden van de limonade.
Grappig hoe jij over deze man schrijft, drie vrouwen en 20 kinderen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is !
Verlang je op zo'n moment in die hete zandbak niet heel even naar ons natte kikkerlandje? Op dit moment is het trouwens prachtig herfstweer hier. Dankjewel Rhonda, voor deze leuke nieuwsbrief. Groetjes van ons beiden en pas goed op je zelf ! -
03 November 2011 - 08:39
Esther:
Lieve Rhonda,
Ontroerend mooi, jou op de foto met de kleine Rhonda. Op de valreep toch nog een dochter zodat Ibrahim haar naar jou kon vernoemen. Dat zegt veel over wat je daar betekent! In Kenia loopt er een koe rond met mijn naam, nou, dan heb jij het toch wat verder geschopt :-)
Liefs,
Esther
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
