Mogadishu

Mogadishu – de hoofdstad van Somalie is een verwoeste en verscheurde stad, maar ook een stad waar een mensen blijven hopen op een betere toekomst. Recent bracht ik een bezoek aan Mogadishu waar we samen werken met twee nationale hulporganisaties en gezondheidszorg bieden aan zo’n 100,000 mensen. Ik dacht dat ik veel gezien had tijdens mijn tijd in Afrika, maar dit was toch wel weer heel indrukwekkend.

Op weg naar een van de klinieken die we ondersteunen hebben we een gewapende escort. Ook in Somaliland moeten we helaas gebruik maken van een gewapende escorte, maar hier in Mogadishu wordt het allemaal wat serieuzer genomen. Met z’n achten zitten ze achterop een pickup, alert en met hun geweren in de aanslag. Ik heb een kogelvrij vest aan en de chauffeur praat voortdurend over de radio met de tweede auto waar de beveiliging in zit. Rijdend door de stad zie ik verwoeste gebouwen, kapot geschoten door de intensieve gevechten die plaats vonden en helaas nog steeds met regelmaat plaats vinden. Ik heb het gevoel dat ik op een filmset ben aangekomen! Ahmed (niet zijn echte naam) is een van onze lokale medewerkers en hij vertelt een beetje van de geschiedenis van Mogadishu. Hij is opgegroeid in Mogadishu, temidden van alle gevechten. Ik durf haast niet naar zijn familie te vragen, want ik weet dat het merendeel van de bevolking meerder familie leden heeft verloren. Maar Ahmed is optimistich – er is een nieuwe regering en hij blijft hopen op een betere toekomst.

Als we dichterbij de kliniek komen, belt Ahmed met de extra beveiliging die voor ons is uitgereisd. Ze hebben de omgeving doorzocht en geven de laatste informatie door. Het is OK om door te reizen naar de kliniek, maar we kunnen er niet langer dan een half uur blijven. Langer dan een half uur betekent dat het gerucht dat er een blanke in de kliniek is zich kan verspreiden en de verkeerde oren kan bereiken. Een half uur is niet lang, maar ik krijg toch een indruk van de kliniek. Het is schoon en opgeruimd (altijd een goed begin!), maar de staff heeft geen protocollen, veel medicijnen zijn niet beschikbaar en veel van de staff heeft al maanden geen salaris ontvangen. Dit is waarom we hier zijn! We zijn nog maar net begonnen met dit project, maar onze focus is op training, zorgen dat mensen betaald worden en dat er medicijnen aanwezig zijn in de kliniek. Het is zeker geen makkelijk project en we zullen constant op de veiligheid moeten letten.

Een paar dagen later vertrek ik weer richting Somaliland. Helaas wordt kort na mijn bezoek het VN kantoor aangevallen. Acht mensen worden vermoord en ik besef mij weer eens heel goed hoe kwetsbaar het leven is. Gelukkig is ons team veilig, al hoor ik de geweerschoten op de achtergrond als ik met ze bel. Ja er is een nieuwe regering en er is hoop op een betere toekomst. Maar er is ng een lange weg te gaan!

En met deze laatste update komt er een eind aan mijn tijd in Afrika. Na 3 ½ jaar Afrika wordt het weer eens tijd om richting Nederland te komen!
Aan het eind van deze week vlieg ik naar Geneve voor een bezoek aan het hoofd kantoor van Medair en dan begin September kom ik naar Nederland.
Hoewel ik niet zo vaak een update heb geschreven, zijn het zeker weer eens enerverende jaren geweest!