Never a dull moment...

Het zijn weer eens een paar enerverende weken geweest! Drie weken geleden was ik naar Nairobi gevlogen voor een aantal vergaderingen met onze donoren. Een paar dagen in Nairobi is, ondanks de intensieve vergaderingen, altijd genieten. Een glaasje wijn bij het eten, de mogelijkheid om hard te lopen, een supermarkt om naar toe te gaan en even geen hoofddoek of lange rok, maar een spijkerbroek. Op zondagmiddag rijd ik naar de atletiekbaan met het goede voornemen om een paar km hard te lopen en om voor een half uurtje mn telefoon in de auto te laten. Terwijl ik de auto parkeer gaat de telefoon – het hoofdkantoor zie ik op het scherm. Dat kan niet goed zijn op zondagmiddag... En mijn voorgevoel komt uit. De BBC heeft net een artikel geplaats waarin de Briste regering aangeeft dat er een acute dreiging is voor westerlingen in Somaliland en dat Britten (lees: westerlingen) aangeraden wordt om zo spoedig mogelijk het land te verlaten. Dat hardlopen gaat niet meer lukken! Ik bel met de twee teams die we op dat moment in Somaliland hebben en we besluiten dat iedereen binnen blijft totdat we meer informatie hebben. Deuren op slot en niemand binnen laten. Eenmaal terug in het Medair huis proberen we te achterhalen wat er aan de hand is. Wat doen andere organisaties? Wat zeggen de verschillende ambassades? Wat zegt de VN veiligheidsdienst? Het is een heel gebel op zondagavond maar veel wijzer worden er er niet van. De teams blijven binnen en we besluiten op maandagochtend verder te kijken.

De volgende ochtend is er weinig veranderd. We weten nog steeds niet goed wat de dreiging is, maar de boodschap is heel duidelijk: verlaat Somaliland onmiddelijk. We krijgen wel vaker waarschuwingen dat het gebied waar we werken onveilig is, en dat is natuurlijk gedeeltelijk de reden dat we daar zijn. Maar dit keer lijkt het allemaal serieuzer en dus besluiten we iedereen naar Nairobi te halen. Het team wat in de hoofdstad zit kan makkelijk een vlucht boeken en naar Nairobi komen. Het team in Burao, zo’n vijf uur rijden vanaf de hoofdstad, is wat ingewikkelder. Inmiddels hebben we wel genoeg informatie dat het vermoedelijk niet zo wijs is om een team vijf uur te laten rijden. Er is een vliegveld in Burao, maar geen regelmatige vluchten. Een aantal maanden geleden had ik een vergadering met MAF gehad en een van de dingen die we besproken hadden was hun mogelijkheden om naar Burao te vliegen in geval van onveiligheid. Dus nu bel ik MAF maar. En ja hoor, ze kunnen er heen vliegen – we moeten alleen alle toestemmingen regelen. Toestemming om te landen, om door verschillende luchtruimen te vliegen, om ergens te overnachten mocht het nodig zijn. Het is een heel geregel, maar binnnen 24 uur zijn alle toestemmingen binnen.

Tja en daar zitten we dan nu met zn allen in Nairobi. Gelukkig hebben we een aantal capabele nationale medewerkers die doorgaan met het project en wij kunnen ze ondersteunen vanuit Nairobi. Het lastigste is altijd om te beslissen wanneer en hoe je weer terug gaat. Het is constant overleggen met verschillende andere organisaties, de VN, ambassades, het hoofdkantoor en niet te vergeten de nationale medewerkers. Sinds we allemaal naar Nairobi zijn gekomen is het relatief rustig geweest in Somaliland en we hopen dan ook dat we snel weer wat mensen terug kunnen sturen. Hoewel Somaliland niet altijd het makkelijkste land is om in te leven is het wel ons tweede thuis geworden. En ja Naiorbi is nog steeds genieten van een heleboel goede dingen, maar we zijn allemaal gekomen om in Somaliland te werken.