Mijnen....

Ondanks dat we officieel in een gebied leven dat vrede kent, blijft het hier spannend en afwisselend. Vanmorgen een zogenoemde UXO gevonden in onze tuin – een unexploded ordnance. Kan alles zijn tussen een mijn, bommen, granaten en ga zo maar door, objecten die niet hebben geexplodeerd, terwijl ze daar wel voor gemaakt zijn. Officieel is dit gebied ontmijnd, mar niemand weet wat er wat dieper onder de grond ligt. Dus terwijl Alan een kuil aan het graven is om het afval in te verbranden, komt hij het een en ander aan kogels tegen, maar ook iets wat lijkt op een flesje ofzo. Het probleem met mijnen is, dat ze zo veel kunnen lijken op materiaal dat we elke dag gebruiken. En aangezien we naast een leger basis zitten hier en Zuid Soedan bekend staat om zijn vele mijnen, stopt Alan maar met graven en bellen we met de VN. Die hebben een speciale ontmijnings afdeling en beloven vandaag nog iemand langs te sturen. Wij zetten het gebied improvisorisch af, wat trouwens niet echt helpt om de geiten tegen te gaan die hier rond struinen. Al snel lopen er een aantal geiten in de richting van de UXO – tja een ontploffende geit is ook niet alles, dus doen we er alles aan om de geiten uit het gebied weg te lokken, waar ze gelukkig op reageren!
De ontmijningsdienst is er ook al snel en ze zijn het er mee eens dat voorzichtigheid geboden is. Ze onderzoeken de plaats snel, maar grondig en komen tot de conclusie dat het geen UXO is, maar een gewoon huis tuin en keuken flesje. Gelukkig maar en we zijn het allemaal met elkaar eens dat we beter safe dan sorry zijn! Alan gaat verder met het graven van de kuil en inmiddels zijn we het afval aan het verbranden.

Dit laat weer eens zien hoe belangrijk het is om continue alert te zijn en hoe belangrijk veiligheids procedures zijn. Een van de vele maatregelen die we hier hebben, is dat als je weg gaat je dat altijd opschrijft op ons ‚sign out’ bord. Daarop geef je aan waar je heen gaat, wanneer je terug denkt te zijn en wat voor communicatie (telefooon/ radio) je bij je hebt. Vorige week had een van mijn collega’s zich niet uitgeschreven en wist ik niet waar ze was. Nou is Juba niet de meest gevaarlijkste plek ter wereld en maakte ik me dus ook niet gelijk zorgen. Maar tegen zonsondergang begon ik me wel een beetje zorgen te maken – en begon de zoektocht. Tja, waar begin je als je iemand kwijt bent? Het is absoluut tegen de afspraak in om zomaar ergens te overnachten, dus ik verwacht haar terug. Tegelijk wordt het afgeraden om na zonsondergang als vrouw alleen te reizen. Ik bel met verschillende mensen en ga bij een paar andere mensen langs. Helaas is ze niet te vinden. En dus zit er niets anders op dan haar als vermist te melden bij onze country director. Samen overleggen we en besluiten toch om tot de volgende dag af te wachten. Onze bewaker had haar zien weg gaan, met een rugzak bij zich. Ik vermoed dat ze wel veilig is, maar heb geen idee waar ze is. Toch niet zo’n prettig idee.
De volgende ochtend is ze nog niet terug en besluiten we om de VN in te lichten. Misschien hebben hun ideeen, of misschien hebben zij wat gehoord. Samen overleggen we weer en besluiten om de politie in te schakelen als we rond het middag uur nog niets gehoord hebben. Ondertussen volgen we elk gerucht op en proberen met haar in contact te komen. Als ik op het punt sta om opnieuw naar de VN te gaan en samen naar de politie te gaan, krijg ik contact met iemand die haar die ochtend gezien had. Ze was samen met een collega van een andere organisatie op veldreis gegaan en had niemand daavan op de hoogte gebracht. Tja, dat gaat echt tegen alle veiligheids preocedures in!
Als mijn collega dan ook tegen zonsondergang weer thuis komt, ben ik opgelucht dat ze veilig en ongedeerd is, maar ook verontwaardigd dat ze alle procedures zo heeft genegeerd. We hebben er een pittig gesprek over en gelukkig ziet ze in dat dit echt niet kan. Voor mij zijn het een spannende 24 uur geweest en ik ben toe aan een douche en een biertje!