Voedings programma onder de bomen...
Door: Rhonda
Blijf op de hoogte en volg Rhonda
11 Maart 2008 | Soedan, Khartoem
Het is feest vandaag for driejarige Khamis! Vier maanden geleden werd hij opgenomen in ons voedingsprogramme en vandaag is het zover – hij is genoeg aangekomen om ontslagen te worden. Vier maanden lang kwam hij elke twee weken naar het voedings programma om gewogen te worden en extra voedsel te krjgen. Vandaag is de laatste keer – we geven zijn moeder nog eén keer extra eten mee en dan zwaaien we Khamis en zijn moeder uit.
Ik ben een dagje op stap met Alice die als dietiste bij Medair werkt. Elke twee weken bezoekt ze de verschillende dorpen voor het voedings programma dat we hebben. Lokale medewerkers trekken er regelmatig op uit om bij de gezinnen langs te gaan en de kinderen te wegen. Licht ondervoedde kinderen krijgen bijvoeding en komen elke twee weken terug om onderzocht te worden. Ernstig ondervoedde kinderen worden opgenomen in de kliniek waar ze dagelijks in de gaten gehouden kunnen worden en special voedsel krijgen.
De twee wekelijkse bezoeken leiden ons vandaag naar Paloich, een uur rijden over hobbelige zandwegen. Paloich is gebouwd op een gigantisch olieveld en dat is ontdekt bij de olie maatschappij. Naast de hutjes van leem en stro staat een enorme olie raffinaderij. De bevolking van Paloich is behoorlijk gegroeid sinds de raffinaderij er staat, voornamelijk met mensen die op zoek zijn naar werk. En alhoewel de raffinaderij inderdaad werk brengt, is de markt in Paloich niet berekend op zoveel extra mensen. En dus zijn er voedsel tekorten – niet voor de mensen die werk (en dus geld) hebben, maar juis voor de mensen die al niets hebben. Eén op de vier kinderen is ondervoed.
Zodra we aankomen in Paloich en onze spullen hebben uitgepakt, komen de eerste moeders met kinderen al aanlopen. Alice weegt de kinderen en vraagt hoe het met het eten gaat. En geloof me of niet – peuters kunnen hier net zo ingewikkeld zijn met eten als in Nederland! Alice geeft advies over borstvoeding en voedingspatronen en dan komen de kinderen bij mij. Ik vraag of er sprake is van diarree, koorst of andere medische problemen. Eén voor eén komen de kinderen langs en gelukkig gaat het met de meeste goed. Er zijn ook een aantal kinderen voor de eerste keer en dat is altijd wat meer werk om die te zien. Alle kinderen die voor het eerst komen, krijgen een ontwormingskuur en Vitamine A druppels. Als er koorts is, check ik met een vingerprik of er sprake is van malaria. En als de kinderen nog niet gevaccineerd zijn, geef ik ook de nodige vaccinaties.
Tussen de bedrijven door, kijk ik even om me heen. In Paloich heben we (nog) geen kliniek en dus zitten we vlak bij de markt onder een paar bomen. De weegschaal om de kinderen te wegen, hangt aan een sterke tak, een paar koeien staan nieuwsgierig op een afstandje te kijken en een paar geiten hebben hun angst overwonnen en komen aan het voedsel snuffelen. Anour, onze chauffeur, jaagt ze snel weg! Als altijd blijven de mannen veilig op een afstandje kijken, de moeders die op hun beurt wachten, zitten onder de volgende boom op een paar matten op de grond. De zon schijnt genadeloos en er lopen heel wat zweetstraaltjes over mij rug!
Aan het eind van de middag zijn alle kindere geweest en we pakken de auto weer in. Een man komt aangesneld en buiten adem vraagt hij of we alsjeblieft naar zijn zoontje willen kijken. Ik vraag hem waar zijn huis is en of hij zijn zoontje kan brengen. De man neemt geen tijd om te antwoorden, maar snelt al weer weg om zijn zoontje Ahmed en vrouw op te halen. Ahmed is 2 ½ jaar oud en zit lusteloos bij zijn moeder op schoot. Hij heeft een opgezetten buik, hoge koorts en een snelle ademhaling. Ik luister even naar zijn longetjes en vraag zijn moeder of hij nog eet en drinkt. De meeste kinderen overlijden aan uitdroging, iets wat makkelijk te voorkomen is! Het flits door me heen dat een op de vijf kinderen de vijf jaar niet haalt in Soedan en ik hoop dat Ahmed het wel gaat halen. Maar ondertussen sta ik nog steeds onder die bomen met weinig meer dan een stetoscoop om een diagnose te stellen. Ik geef hem antibiotica en een ontwormingskuur en dring er op aan dat ze naar de kliniek moeten komen in een dorp verderop als het niet snel beter gaat.
Voor mij zit het er bijna op in hier in Soedan. Over drie weken ben ik weer terug in Nederland, mijn contract zit er op en het is tijd om eens even in Nederland te zijn! Komende weken zijn weken van afronden, afscheid nemen en me voorbereiden op koud Nederland!
Ik ben een dagje op stap met Alice die als dietiste bij Medair werkt. Elke twee weken bezoekt ze de verschillende dorpen voor het voedings programma dat we hebben. Lokale medewerkers trekken er regelmatig op uit om bij de gezinnen langs te gaan en de kinderen te wegen. Licht ondervoedde kinderen krijgen bijvoeding en komen elke twee weken terug om onderzocht te worden. Ernstig ondervoedde kinderen worden opgenomen in de kliniek waar ze dagelijks in de gaten gehouden kunnen worden en special voedsel krijgen.
De twee wekelijkse bezoeken leiden ons vandaag naar Paloich, een uur rijden over hobbelige zandwegen. Paloich is gebouwd op een gigantisch olieveld en dat is ontdekt bij de olie maatschappij. Naast de hutjes van leem en stro staat een enorme olie raffinaderij. De bevolking van Paloich is behoorlijk gegroeid sinds de raffinaderij er staat, voornamelijk met mensen die op zoek zijn naar werk. En alhoewel de raffinaderij inderdaad werk brengt, is de markt in Paloich niet berekend op zoveel extra mensen. En dus zijn er voedsel tekorten – niet voor de mensen die werk (en dus geld) hebben, maar juis voor de mensen die al niets hebben. Eén op de vier kinderen is ondervoed.
Zodra we aankomen in Paloich en onze spullen hebben uitgepakt, komen de eerste moeders met kinderen al aanlopen. Alice weegt de kinderen en vraagt hoe het met het eten gaat. En geloof me of niet – peuters kunnen hier net zo ingewikkeld zijn met eten als in Nederland! Alice geeft advies over borstvoeding en voedingspatronen en dan komen de kinderen bij mij. Ik vraag of er sprake is van diarree, koorst of andere medische problemen. Eén voor eén komen de kinderen langs en gelukkig gaat het met de meeste goed. Er zijn ook een aantal kinderen voor de eerste keer en dat is altijd wat meer werk om die te zien. Alle kinderen die voor het eerst komen, krijgen een ontwormingskuur en Vitamine A druppels. Als er koorts is, check ik met een vingerprik of er sprake is van malaria. En als de kinderen nog niet gevaccineerd zijn, geef ik ook de nodige vaccinaties.
Tussen de bedrijven door, kijk ik even om me heen. In Paloich heben we (nog) geen kliniek en dus zitten we vlak bij de markt onder een paar bomen. De weegschaal om de kinderen te wegen, hangt aan een sterke tak, een paar koeien staan nieuwsgierig op een afstandje te kijken en een paar geiten hebben hun angst overwonnen en komen aan het voedsel snuffelen. Anour, onze chauffeur, jaagt ze snel weg! Als altijd blijven de mannen veilig op een afstandje kijken, de moeders die op hun beurt wachten, zitten onder de volgende boom op een paar matten op de grond. De zon schijnt genadeloos en er lopen heel wat zweetstraaltjes over mij rug!
Aan het eind van de middag zijn alle kindere geweest en we pakken de auto weer in. Een man komt aangesneld en buiten adem vraagt hij of we alsjeblieft naar zijn zoontje willen kijken. Ik vraag hem waar zijn huis is en of hij zijn zoontje kan brengen. De man neemt geen tijd om te antwoorden, maar snelt al weer weg om zijn zoontje Ahmed en vrouw op te halen. Ahmed is 2 ½ jaar oud en zit lusteloos bij zijn moeder op schoot. Hij heeft een opgezetten buik, hoge koorts en een snelle ademhaling. Ik luister even naar zijn longetjes en vraag zijn moeder of hij nog eet en drinkt. De meeste kinderen overlijden aan uitdroging, iets wat makkelijk te voorkomen is! Het flits door me heen dat een op de vijf kinderen de vijf jaar niet haalt in Soedan en ik hoop dat Ahmed het wel gaat halen. Maar ondertussen sta ik nog steeds onder die bomen met weinig meer dan een stetoscoop om een diagnose te stellen. Ik geef hem antibiotica en een ontwormingskuur en dring er op aan dat ze naar de kliniek moeten komen in een dorp verderop als het niet snel beter gaat.
Voor mij zit het er bijna op in hier in Soedan. Over drie weken ben ik weer terug in Nederland, mijn contract zit er op en het is tijd om eens even in Nederland te zijn! Komende weken zijn weken van afronden, afscheid nemen en me voorbereiden op koud Nederland!
-
11 Maart 2008 - 12:15
Nicolette:
Hoi Rhonda,
Hoe is het mogelijk: kinderen die te weinig te eten hebben dan toch nog moeilijk zijn met wat ze naar binnen werken! Dus ook in een Afrikaans land worden geen spruitjes gegeten...
Ik dacht echt dat zoiets alleen in een verwende maatschappij gebeurde.
Wat krijgen de ondervoede kinderen aan extra's? Het zal ook goed bewaarbaar moeten zijn, stel ik me voor.
Een hele goede tijd nog, dat je weegschaal het maar zwaar mag hebben!
liefs,
Nicolette
-
12 Maart 2008 - 11:12
Wendy:
Rhon, dit is nou precies een verhaal voor HQ!!! Zou je dit in het engels kunnen vertalen en aan mij willen sturen met foto's??? Als het niet lukt mag het ook in het Nederlands... ;-)
Thanks!
Groetjes,
Wen -
14 Maart 2008 - 21:48
Tante Enny:
He Rhonda, wedden dat je dit gaat missen ?!, maar je vind vast wel weer een nieuwe uitdaging.Als je maar in God's plan bent dan is het altijd goed.!
Groetjes oom Jacob en tante Enny. -
15 Maart 2008 - 10:47
Maria Burger:
Lieve Rhonda, het is onvoorstelbaar ernstig wat je hier weer schrijft. Ik heb het opgeslagen en zal hier altijd voor bidden. Alleen het feit al dat wij bij elke hap eten en alles wat wij doen hier dit kunnen weten en er allemaal een steentje aan bij kunnen dragen wat in ons vermogen ligt om iets, al is het maar iets te doen voor het vreselijke verschil tussen arm en rijk op deze wereld. Je kunt het nauwelijks bevatten dat dit de dagelijkse gang van zaken is in deze landen en de kinderen die moeten sterven met uitgestrekte handen. Ik hoop je eens te zien, liefs van je zuster Maria. -
15 Maart 2008 - 11:34
Dorien:
Tot gauw rhonda!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
