Oeganda

Het is zaterdag morgen vroeg als we met zn vijfen richting het vliegveld van Juba vertrekken. We zijn op weg naar Oeganda, waar we een (Medair) training over HIV AIDS zullen volgen. We beginnen opgewekt aan de reis en hebben er zin in om later die dag in Oeganda te zijn, waar het ongeveer 15 graden koeler is! Helaas is de check in balie nog niet open als we op het vliegveld aankomen, dus gaan we er maar rustig bij zitten en hebben we tijd om een beetje bij te kletsen. We werken allemaal in verschillende locaties in Zuid Soedan, dus er valt genoeg te praten. Twee uur later is de check in balie nog steeds niet open, maar inmiddels is er wel iemand te bekennen van de maatschappij waarmee we vliegen. Het vliegtuig zal pas rond half twee aankomen en dus worden we vriendelijk verzocht om rond half een weer terug te komen op het vliegveld. Dus terug naar kantoor...Tegen half een belt David, een van onze Soedanese staff, met de vlieg maatschappij om te checken of we inderdaad rond twee uur zullen vliegen. De vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn zegt dat we eerst wel kunnen lunchen en dan richting het vliegveld kunnen gaan. Als David uitlegt dat we al gelunchd hebben, is het intilligente antwoord : ' Dan kunnen jullie nu wel komen' Tja wat moet je daar nu mee? We besluiten nog maar een kopje koffie te drinken voordat we weg gaan!



Uiteindelijk vliegen we 's middags rond vier uur en komen we in de avondspits van Kampala, de hoofdstad van Oeganda, terecht. Onderweg komen we vanalles tegen - werkelijk de Nederlandse wegen zijn toch wel een beetje saai! Overal rijden zogenaamde boda boda's - brommers of motors die gebruikt worden om alles te vervoeren wat er te vervoeren valt. Hele trossen bananen zijn er achterop die boda boda's gebonden, maar het mooiste vind ik toch wel die boda boda die overal kippen heeft vast gebonden. Onze taxi chauffeur schat dat er zo'n 50 kippen op die brommer zijn vast gebonden. Nog net kan de chauffeur het stuur vast houden, ergens tussen alle kippen. En hij heeft nog net een plaats om te zitten. Jammer genoeg zijn we er te snel voorbij om een foto te kunnen maken...En wat dacht je van de lokale busjes (mutatu's genaamd) die zo overvol zitten en dan 'Trust in God' op de zijkant hebben staan.



Op zondag druppelen langzaam collega's binnen vanuit verschillende landen - Afghanistan, Indonesie, Oeganda, Congo en natuurlijk Noord Soedan. Voor mij is het een weerzien met vele bekenden vanuit de verschillende projecten, met wie ik op de een of andere manier contact heb gehad afgelopen jaren. Met sommige heb ik alleen altijd maar gemailed en het is goed om nu een gezicht bij de emails te hebben! De collega's uit Noord Soedan brengen al het nieuws uit Darfur met zich mee en even ben ik weer terug in Darfur!

Naast zeer intressante discussies over HIV/ AIDS, hebben we 's avonds ook wat tijd voor ontspanning. En zo gebeurt het dat David (een andere dan die in Juba!) ons op een avond wat volksdansen probeert bij te brengen. We hebben veel lol met elkaar, maar wat het meeste indruk op mij maakt is dat Yousef met ons mee doet. Yousef is een Afghaanse dokter die jaren onder de Taliban heeft geleefd, waar dansen (en muziek!) verboden waren. Nu danst hij vrolijk mee en je ziet zijn ogen glinsteren! Tja dan kan ik nog zo mijn twijvels hebben over Westerse bemoeienis met landen als Afghanistan, als ik dit zo zie, dan komen die twijvels wel in een ander perspectief te staan...