Happy New Year??

Ik sluit het jaar af met een bezoek aan een van de vluchtelingenkampen waar wij werken. Sinds 2004 wonen hier zo’n 20.000 mensen hutje mutje op elkaar zonder uitzicht op mogelijkheden om terug te keren naar de dorpen waar ze vandaan komen. Het grootste deel van de kinderen kent geen ander leven dan het leven in een vluchtelingenkamp.
Wij ondersteunen een kliniek in dit kamp, zorgen voor schoon drink water en hebben latrines gebouwd. Al met al een groot project dat goed loopt. Er zijn al heel wat levens gered in de kliniek in de afgelopen jaren en als organisatie worden we gerespecteerd in het kamp.
In de kliniek kom ik verschillende mensen tegen die er een paar jaar geleden ook werkten. Opnieuw ben ik bemoedigd bij hun standvastigheid en hoe ze gegroeid zijn in hun werk. De kliniek draait goed en ziet elke dag zo’n 100 patienten. Ik maak een praatje met de vroedvrouwen die in de kliniek werken. Ze bieden mij een kopje thee aan en dan begint een van de vroedvrouwen haar verhaal te vertellen en wordt ik stiller en stiller.
Ze woonde in een van de vele kleine dorpjes in Darfur en had een gelukkig leven met haar familie. Tot de oorlog begon een aantal jaren geleden. Dorpen werden aangevallen, mensen vermoord, vrouwen verkracht en hele dorpen werden plat gebrand. En op een dag kwamen de aanvallers ook naar haar dorp toe. Samen met haar moeder weet ze te ontsappen en rent ze rchting de eerste grote stad. Onderweg ziet ze hoe andere vrouwen (en jonge meisjes!) verkracht worden. Gelukkig blijft ze zelf gespaard. Ze rent en rent, totdat de aanvallers haar moeder te pakken nemen. De aanvallers eisen dat haar moeder haar tas met bezittingen aan hen geeft. Het is de enige tas met bezittingen die ze mee heeft kunnen nemen in de vlucht en ze weigert om ook haar laatste bezittingen over te geven. Dat was het laatste wat ze kon doen – ze werd vervolgens dood geschoten voor de ogen van haar dochter. Haar dochter kan maar een ding bedenken – zo snel mogelijk weg rennen! Onderweg komt ze mensen uit andere dorpen tegen die ook op de vlucht geslagen zijn. Samen rennen ze richting wat nu het vluchtelingenkamp. Vijf jaar later is ze weliswaar relatief veilig in het vluchtelingenkamp, mede door de aanwezigheid van internationale organisaties, maar haar vrijheid is erg beperkt. Zodra ze het kamp verlaat, is er kans op verkrachting of vermorrd te worden.
Ik heb mijn thee inmiddels op en voel de machteloosheid die ik al wel vaker gevoeld heb. Dit is niet de eerste keer dat ik een verhaal als dit uit eerste hand hoor. Maar elke keer wou ik dat ik meer kon doen om dit geweld te stoppen. Ja, als internationale organisatie kunnen we iets van bescherming bieden. Maar als we te veel zeggen en doen wordt ons het leven ook erg moeilijk gemaakt en wordt het lastig om ons programma draaiende te houden. Wat zeg je na zo’n verhaal? Happy New Year?? Ik hou het er maar op dat 2010 een vredig jaar zal zijn in Darfur en hoop met deze vroedvrouw mee dat ze ooit kan terug keren naar haar eigen dorp.