Happy New Year??
Door: Rhonda
Blijf op de hoogte en volg Rhonda
01 Januari 2010 | Soedan, El Geneina
Ik sluit het jaar af met een bezoek aan een van de vluchtelingenkampen waar wij werken. Sinds 2004 wonen hier zo’n 20.000 mensen hutje mutje op elkaar zonder uitzicht op mogelijkheden om terug te keren naar de dorpen waar ze vandaan komen. Het grootste deel van de kinderen kent geen ander leven dan het leven in een vluchtelingenkamp.
Wij ondersteunen een kliniek in dit kamp, zorgen voor schoon drink water en hebben latrines gebouwd. Al met al een groot project dat goed loopt. Er zijn al heel wat levens gered in de kliniek in de afgelopen jaren en als organisatie worden we gerespecteerd in het kamp.
In de kliniek kom ik verschillende mensen tegen die er een paar jaar geleden ook werkten. Opnieuw ben ik bemoedigd bij hun standvastigheid en hoe ze gegroeid zijn in hun werk. De kliniek draait goed en ziet elke dag zo’n 100 patienten. Ik maak een praatje met de vroedvrouwen die in de kliniek werken. Ze bieden mij een kopje thee aan en dan begint een van de vroedvrouwen haar verhaal te vertellen en wordt ik stiller en stiller.
Ze woonde in een van de vele kleine dorpjes in Darfur en had een gelukkig leven met haar familie. Tot de oorlog begon een aantal jaren geleden. Dorpen werden aangevallen, mensen vermoord, vrouwen verkracht en hele dorpen werden plat gebrand. En op een dag kwamen de aanvallers ook naar haar dorp toe. Samen met haar moeder weet ze te ontsappen en rent ze rchting de eerste grote stad. Onderweg ziet ze hoe andere vrouwen (en jonge meisjes!) verkracht worden. Gelukkig blijft ze zelf gespaard. Ze rent en rent, totdat de aanvallers haar moeder te pakken nemen. De aanvallers eisen dat haar moeder haar tas met bezittingen aan hen geeft. Het is de enige tas met bezittingen die ze mee heeft kunnen nemen in de vlucht en ze weigert om ook haar laatste bezittingen over te geven. Dat was het laatste wat ze kon doen – ze werd vervolgens dood geschoten voor de ogen van haar dochter. Haar dochter kan maar een ding bedenken – zo snel mogelijk weg rennen! Onderweg komt ze mensen uit andere dorpen tegen die ook op de vlucht geslagen zijn. Samen rennen ze richting wat nu het vluchtelingenkamp. Vijf jaar later is ze weliswaar relatief veilig in het vluchtelingenkamp, mede door de aanwezigheid van internationale organisaties, maar haar vrijheid is erg beperkt. Zodra ze het kamp verlaat, is er kans op verkrachting of vermorrd te worden.
Ik heb mijn thee inmiddels op en voel de machteloosheid die ik al wel vaker gevoeld heb. Dit is niet de eerste keer dat ik een verhaal als dit uit eerste hand hoor. Maar elke keer wou ik dat ik meer kon doen om dit geweld te stoppen. Ja, als internationale organisatie kunnen we iets van bescherming bieden. Maar als we te veel zeggen en doen wordt ons het leven ook erg moeilijk gemaakt en wordt het lastig om ons programma draaiende te houden. Wat zeg je na zo’n verhaal? Happy New Year?? Ik hou het er maar op dat 2010 een vredig jaar zal zijn in Darfur en hoop met deze vroedvrouw mee dat ze ooit kan terug keren naar haar eigen dorp.
Wij ondersteunen een kliniek in dit kamp, zorgen voor schoon drink water en hebben latrines gebouwd. Al met al een groot project dat goed loopt. Er zijn al heel wat levens gered in de kliniek in de afgelopen jaren en als organisatie worden we gerespecteerd in het kamp.
In de kliniek kom ik verschillende mensen tegen die er een paar jaar geleden ook werkten. Opnieuw ben ik bemoedigd bij hun standvastigheid en hoe ze gegroeid zijn in hun werk. De kliniek draait goed en ziet elke dag zo’n 100 patienten. Ik maak een praatje met de vroedvrouwen die in de kliniek werken. Ze bieden mij een kopje thee aan en dan begint een van de vroedvrouwen haar verhaal te vertellen en wordt ik stiller en stiller.
Ze woonde in een van de vele kleine dorpjes in Darfur en had een gelukkig leven met haar familie. Tot de oorlog begon een aantal jaren geleden. Dorpen werden aangevallen, mensen vermoord, vrouwen verkracht en hele dorpen werden plat gebrand. En op een dag kwamen de aanvallers ook naar haar dorp toe. Samen met haar moeder weet ze te ontsappen en rent ze rchting de eerste grote stad. Onderweg ziet ze hoe andere vrouwen (en jonge meisjes!) verkracht worden. Gelukkig blijft ze zelf gespaard. Ze rent en rent, totdat de aanvallers haar moeder te pakken nemen. De aanvallers eisen dat haar moeder haar tas met bezittingen aan hen geeft. Het is de enige tas met bezittingen die ze mee heeft kunnen nemen in de vlucht en ze weigert om ook haar laatste bezittingen over te geven. Dat was het laatste wat ze kon doen – ze werd vervolgens dood geschoten voor de ogen van haar dochter. Haar dochter kan maar een ding bedenken – zo snel mogelijk weg rennen! Onderweg komt ze mensen uit andere dorpen tegen die ook op de vlucht geslagen zijn. Samen rennen ze richting wat nu het vluchtelingenkamp. Vijf jaar later is ze weliswaar relatief veilig in het vluchtelingenkamp, mede door de aanwezigheid van internationale organisaties, maar haar vrijheid is erg beperkt. Zodra ze het kamp verlaat, is er kans op verkrachting of vermorrd te worden.
Ik heb mijn thee inmiddels op en voel de machteloosheid die ik al wel vaker gevoeld heb. Dit is niet de eerste keer dat ik een verhaal als dit uit eerste hand hoor. Maar elke keer wou ik dat ik meer kon doen om dit geweld te stoppen. Ja, als internationale organisatie kunnen we iets van bescherming bieden. Maar als we te veel zeggen en doen wordt ons het leven ook erg moeilijk gemaakt en wordt het lastig om ons programma draaiende te houden. Wat zeg je na zo’n verhaal? Happy New Year?? Ik hou het er maar op dat 2010 een vredig jaar zal zijn in Darfur en hoop met deze vroedvrouw mee dat ze ooit kan terug keren naar haar eigen dorp.
-
01 Januari 2010 - 09:20
Grietje:
Hallo Rhonda.
Veel momenten van geluk toegewenst.
Op journaal of in de krant horen en lezen we iets over gebeurtenissen elders.
Vaak ingrijpende momenten.
Doordat hulpverleners op plaatsen zijn waar niet iedereen kan komen en daar helpen, horen de thuisblijvers hoe het echt is. Mooie, goede momenten, maar ook in trieste. Zoals wat je verteld.
Blijf vertellen, want wij moeten horen, zien en bewust worden en helpen veranderen.
-
01 Januari 2010 - 09:30
Grietje:
Wat goed dat jij daar bent. -
01 Januari 2010 - 12:09
Wilma B.:
Hallo Rhonda, je reis loopt alweer ten einde en het lijkt voorbij gevlogen. Niettemin zal het diepe indrukken bij jou achterlaten, als ik zo de verhalen lees.
Vreemd zal het zijn om straks weer gewoon in het verpleeghuis rond te lopen met deze ervaring in je hart. Maar ja, het gaat om mensen, waar dan ook ter wereld, dat we een beetje licht voor elkaar mogen zijn.
Een hoopvol nieuwjaar toegewenst en een ontspannen reis naar huis.
lieve groet,
Wilma -
01 Januari 2010 - 15:37
Ysebrand En Sigrid:
Hallo Rhonda
ja moeilijk te begrijpen, dit soort verhalen, de pijn en de moeites van al die mensen. het vele leed. dan kan ik alleen maar denken wat voor een rotzooi we er in deze wereld van hebben gemaakt. Gelukkig en gezegend zijn we dan als we nog mogen meewerken aan bescherming en herstel. Dat God jou, maar ook de mensen in Soedan wil zegenen en beschermen, dat mensen Hem echt leren kennen, en mogen ervaren wat het is om veilig in Jezus armen te zijn.
groetjes
Ysebrand en Sigrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
