Herinneringen

Asha is een jaar of vijf als ik haar voor het eerst ontmoet in 2005. Ze is de dochter van een van onze koks en komt regelmatig met haar moeder mee naar het werk. Ze is een verlegen meisje en ze weet niet zo goed wat ze moet met alle aandacht van die vreemde blanke mensen. Langzaam ontdooit ze echter en wordt ze een vrolijk meisje dat speelt en grapjes met ons maakt. Ze krijgt inmiddels de leeftijd om naar school te gaan en we vragen haar moeder of ze van plan is om Asha naar de basisschool te sturen. Haar moeder zegt dat ze wel wil dat Asha naar school gaat, maar dat haar man dat niet wil. Bovendien hebben ze er geen geld voor. Na een aantal gesprekken met haar man en na wat financiele steun, gaat Asha in 2006 naar school toe. Ze leert lezen en schrijven, komt in contact met andere kinderen en kan gewoon kind zijn.
Vorige week zag ik haar weer. Haar moeder is ernstig ziek en kan inmiddels niet meer werken. Asha is verantwoordelijk geworden voor het draaiende houden van het huishouden. Ik vraag haar of ze nog steeds naar school gaat. Ja, dat doet ze. Maar soms moet ze kiezen tussen voor haar familie en zieke moeder zorgen of naar school gaan. Geen makkelijke keuze voor een tienjarige! Ik hoop van harte dat het haar gaat lukken om de basisschool af te maken. Dat vergroot de kans op een baan later en vergroot ook de kans dat ze allerlei ziektes overleefd. Het sterftecijfer van mensen die de basisschool hebben afgemaakt is aanzienelijk lager dan degene die geen opleiding gehad hebben!

Afgelopen vrijdag ging ik op bezoek bij Rochaja, een van onze lokale medewerkers. Een paar weken daarvoor was ze bevallen van een gezonde dochter, dus het was tijd voor kraamvisite. Ook Rochaja ken ik nog van de vorige keer dat ik hier was. En Mirjam en Fatna, ook twee medewerkers, schuiven aan voor de kraamvisite. Snel wordt er over en weer gebabbeld in het Arabisch (en ik besef mij dat ik het Arabisch toch wel een beetje verleerd ben!). Dan pakt Rochaja foto's. Het zijn van foto's van alle jaren dat ze al bij Medair werkt. En ze kent alle namen nog van expats die hier gewerkt hebben. We lachen samen wat af bij de herinneringen die de foto's oproepen! En het verbaasd mij dat ze precies weten wie er inmiddels getrouwd zijn, wie er kinderen hebben en wie er nog met Medair werken. Het raakt mij dat ze met zoveel respect praten over degene die hier voor langere of kortere tijd gewerkt hebben! En, zoals al wel vaker benoemd wordt door de nationale staff, het laat weer eens zien dat Medair als het ware een grote familie is. En het is kostbaar om daar een klein onderdeeltje van te mogen zijn!